Stamboom de Vries-Bouma, Eikenaar-Brienesse

Douwe de Graaf‎Drachten, terug in de tijd
Gisteren  ·

Wierd en Mine Visser fan ‘e Dwarsfeart.

Ik keek vorige week naar Omrop Fryslân en toen kwam ineens Wierd Visser en zijn vrouw Mine voorbij. Ik wist dat ze in de jaren 80 voor de omrop waren geweest, maar toen heb het niet gezien.
Ik heb met tranen in mijn ogen gekeken: een rasverteller over slechte tijden. Voor mij was er heel veel herkenning, zo kon heit ook vertellen. Als ik over de Dwarsvaart fiets kijk ik altijd naar de plek waar ze hebben gewoond.
Maar ik laat Wierd zelf even aan het woord.
“Doe kaam ik dan op de learlaoierij fan Van der Mei op ‘e Mûnein. Hûden fan buffels op rekken spanne en dan gyngen se droegerij. Dat wie boppe en ik moast skite. No wie de ûnder in húske foar it folk, mar dat wie my te fier, dat ik gyng op it hüske fan de baas. Mar hy fernaam dat en doe hat er my dochs útsegene….Ik strûpte de broek nei ûnderen en ik sei: Lit do dyn kont no ek ris sjen, dan witte wy wa sines it moaist is. Mar ik krge wol dien fansels”.
Wierd werd in een steeg op het Bopperein in 1905 geboren, hij was een zoon van Hendrik en Pierkje. Hij ging eerst naar de Christelijke school van Kroeze, maar toen zijn vader ruzie met het kerkbestuur kreeg, kwam hij op de Dwarsvaartschool. Aan het akkefietje van zijn vader heeft de familie nog een zeer bijzondere bijnaam overgehouden: de Vissers werden Skarriot (vrij naar Ischariot uit de bijbel) genoemd.
Zijn eerste baan was bij boer Dijkstra op de Schwartzenbergh-boerderij. Op de eerste dag was zijn werkkleding nog schoon, maar om te laten zien dat hij gewerkt had ging hij in een koeievlaai zitten. Maar met de herfst kreeg hij ontslag, er was in de winter geen werk.
“Dat wie gûle, want ik woe sa graag bliuwe. No, dan moast ik mar terskje op ‘e telle. Dat ha’k leard en de oaren seinen, dat ik doe grut wie en dus ek prûmkje moast. Se ha my foar de dea thús brocht; ik tink dat ik de tabak opfretten ha. Ik ha noait wer prûmke. Ik wie mar sa’n bûkemantsje, sa meger as brânhout, mar gek as in top en dat is sa bleaun. Ik ha altiten in greate bek hân”.
Daarna kwam Wierd by Beek, een grossierderij in bakkerijgrondstofen.
“Dy mangels wiene sa ferrekte lekker….De baas kaam mei twa soarten by my en sei: Wierd, wat binne no de lekkerste. Dat wist ik fansels wol, dat wienen dy koarte, mar ik hie him yn’e gaten, dat ik sei: Dan moat ik earst priuwe”.
Wierd trouwde in 1927 met Wilhelmina Bijma “Mine”, ze kregen vier kinderen: drie zonen: Hendrik (ging naar de marinewerf in Den Helder), Ale (werd leraar in het middelbaar onderwijs), Pier (werd electrotechnicus) en een dochter Hinke (zij ging in de textiel in Twente werken).
Verder heeft Wierd gewerkt bij Volbeda (zaadhandel), ‘flaaksteppe’ op de Groninger klei en bij Lok als sjouwer, waarbij ze schepen losten.
“Sekken fan 100 kilo keunstmest op’e bealich en foar in pakje sigretten mochten se der my noch twa sek oplizze. Ik wie ek sterk yn’e bek, ik hinge oan in bûsdoek. Unferstân fansels”.
In de crisisjaren was Wierd in de werkverschaffing voor zes gulden en drie kwartjes voor een kind in de week. Door de werkverschaffing kwam Wierd in de politiek terecht, hij sloot zich aan bij de communisten. Daardoor werd hij in de oorlog met andere communisten opgepakt en in Schoorl in een kamp opgesloten.
Na de oorlog ging hij bij Halbertsma in Grouw werken, daarna tien jaar in de Noordoostpolder, gevolgd door werk in de wegenbouw in Eindhoven.
Met een vriend, Japik Dijkstra, heeft hij op een reis naar Duitsland een auto-ongeluk gehad. Daarna is eigenlijk nooit weer goed gekomen. Maar zoals hij op hoge leeftijd concludeerde: “Mar it libben is de muoite wurdich west.Lêsten hienen wy hjir twa pakesizzers en dy leinen jûns mei de earmkes om inoar hinne op bêd. Twa sokke bernekopkes op it kessen, dat is my alle muoite fan it libben al wurdich”.