Houten Henk' stopt: Van speelgoedkist tot doodskist
Stadsblad Utrecht
02 dec 2009
Door: Maja Haanskorf
UTRECHT - Na ruim veertig jaar sluit ‘Houten Henk’ de deur van Houthandel Oudwijk. De buurt zal hem missen, want “er is niemand die zo precies zaagt als Henk”, zegt een van zijn vaste klanten.
Buiten is het guur en nat, maar binnen in de houthandel van Henk Brienesse (66) is het behaaglijk. Dat ligt niet zozeer aan de temperatuur, maar vooral aan de hartelijkheid en gastvrijheid van ‘Houten Henk’, zoals zijn klanten hem noemen. “Ik heb heerlijke koffie, wat wil jij erin”, is zijn begroeting. Vriendelijkheid, aandacht voor de klant, een persoonlijke benadering: dat is het motto van Brienesse. “Misschien dat ik daarom altijd alleen heb gewerkt, 43 jaar lang. Zo kon ik mijn eigen stempel op de zaak drukken. Met personeel weet je dat nooit. Ik denk altijd, mijn klanten hebben gewerkt voor hun centen en die komen ze nu bij mij besteden. Dan moet ik vriendelijk zijn.”
De winkel is klein, niet meer dan 100 vierkante meter. Bij de ingang staat de grote zaagmachine, waarmee Henk tot de millimeter nauwkeurig zaagt. Achterin staan de houtrekken, waarin hij 22 kuub hout in voorraad heeft. “Alles is hier onveranderd”, wijst hij om zich heen. “Dit plafonnetje, de rekken, de machines, nog precies zo als toen ik begon. Alleen de auto, die was altijd nieuw.” Voor de deur staat zijn vergrote Ford Transit, beschilderd met zijn naam en “mijn spiegelbeeld”, lacht Brienesse. “De auto is mijn tweede opslagruimte. Tweemaal per dag haal ik hout bij de groothandel. Wat een klant ’s ochtends bestelt, haal ik ’s middags en dan lever ik het ook na zessen nog af. Even een rondje rijden voordat ik naar huis ga.”
Houttraditie
En nu gaat Henk Brienesse stoppen. “Ik had doorgewild tot mijn zeventigste, maar dat gaat ten koste van mijn lichaam. Die platen wegen 50 kilo en dat wordt me te veel.” Met zijn afscheid komt er een einde aan de houttraditie van zijn familie. “Mijn opa had de eerste doe-het-zelf-winkel in Utrecht, in 1928. Mijn vader haalde mij op mijn dertiende van school om het vak te leren. Ik heb mijn kinderen niet gestimuleerd om ook in de houthandel te gaan. Dat komt misschien door de huidige tijd, want het is lastig concurreren tegen de grote bedrijven. Mensen worden meer Ikea–achtig. Ik zie de toekomst somberder in dan mijn natuur is.”
De komende jaren hoopt Brienesse veel tijd te hebben voor tuinieren, zijn grote hobby. Tegen de sluiting ziet hij niet meer op, “want ik heb al een klein jaar de aankondiging van mijn afscheid op de deur hangen.” Wel hoopt hij dat er veel mensen op de borrel komen. “Dan word ik misschien wel een beetje dronken”, lacht hij.
