Stamboom de Vries-Bouma, Eikenaar-Brienesse

LC 27 jun 2019

Begin mei stond hij nog in de Drachtster Courant , Renze Jacobi. De verslaggever liep hem tegen het lijf op een muurtje bij de rotonde op de Lange West, waar Renze even uitrustte van zijn dagelijkse wandelingetje naar de hobbywinkel van zijn zoon. Hij vertelde hoe hij precies op die plek zat toen de Canadezen langsreden om het dorp te bevrijden. En dáár had hij leren lopen, vertelde hij, wijzend naar het pand naast de Chinees.

In dit hoekhuis in het centrum van Drachten werd Renze Jacobi op 1 februari 1928 geboren, als derde kind van Poppe Jacobi en Grietsje Visser. De familie woonde op de hoek van de Stationsweg en Schoolstraat waar zijn pake een sigarenfabriekje had.
Renze mocht graag tekenen en schilderen, dus koos hij voor de ambachtsschool. Die ging dicht aan het eind van de oorlog, en Renze dook onder bij familie in Oudega om te ontkomen aan de Arbeitseinsatz.
Na de oorlog moest hij als dienstplichtige naar Indië. Maar het liep anders. Tijdens een wachtdienst in Nieuwersluis kreeg hij longontsteking en later TBC. Hij belandde in het hospitaal van Assen waar hij rust moest houden. Dat viel Renze niet mee. Uit verveling begon hij te schilderen en te tekenen.
Na deze periode werkte hij als schildersknecht bij verschillende bazen en bekwaamde hij zich in het etaleursvak.
Van jongs af aan was muziek maken zijn grote passie. Jarenlang speelde hij hoorn bij muziekkorps Crescendo waar hij ook zijn vrouw Jikke Nicolai leerde kennen. Het stel trouwde in 1955 en kreeg vijf kinderen.
Nog altijd was hij schildersknecht, maar eigen baas zijn was Renzes ideaal. Dus toen hij in 1966 de kans kreeg om het schildersbedrijf van zijn werkgever Pietersma en Van der Bij over te nemen, greep hij die met beide handen.
Zijn eerste aankoop was een handkar, daarna een solex en later verschillende auto’s. Ook zijn bedrijf groeide gestaag. Toen de gemeente de grond van zijn schilderswerkplaats nodig had, kon hij die goed verkopen. Dit gaf Renze de mogelijkheid om aan de Houtlaan een nieuw pand te bouwen. Het schildersbedrijf veranderde geleidelijk van werkplaats naar verfwinkel.

Ook in zijn vrije tijd mocht hij graag schilderen: expressionistisch, kleurrijk en met een vlotte penseelstreek. Renze was medeoprichter van schildersclub Jan Planting in zijn woonplaats en kreeg onder andere les van kunstenaar Pier Feddema.
Maar ook het fijne, ambachtelijke schilderswerk lag hem, net als letter zetten en vergulden. Hij verguldde onder meer de engelen op het orgel van de Oase. Met zijn hout- en marmer-imitatiewerk won de vakman verschillende prijzen.
Heit was een ‘mooimaker’, zeiden zijn kinderen. Als hij vroeger met zijn gezin op Schiermonnikoog aan het fietsen was, had hij altijd een schetsboekje mee in de fietstas. Zo nu en dan zette hij onderweg wat op papier, wat hij dan thuis weer verwerkte in een schilderij.
Op 65-jarige leeftijd deed hij de zaak over aan zijn zoon Popco, maar Renze bleef altijd betrokken.
Na het overlijden van zijn vrouw in 2017 vond de Drachtster het aanvankelijk lastig om de draad weer op te pakken. Toch lukte het hem weer in het ritme van zijn dagelijkse wandelingetje te komen. Renze hing aan het leven, vertelde zijn zoon Jan tijdens de uitvaart.
Renze Jacobi stierf op 26 mei op 91-jarige leeftijd. Crescendo speelde bij zijn afscheid in de Zuiderkerk, behorend bij de Protestantse Gemeente van Drachten waar Renze jarenlang toegewijd diaken was.