Eduard Roelf Kuiper
In maart 1907 nam Eduard Roelf Kuiper (*1881 te Nietap - †1965), uit Nietap onder de rook van Leek, de werf over met financiële hulp van zijn schoonouders. Kuiper was in 1906 getrouwd met Jantje de Groot (*26-01-1885 te Ureterp). Kuiper starte meteen met het bouwen van ijzeren scheepjes. Voor de eerste investeringen sloot Kuiper een lening af bij Heinrich Felix Heeger uit Kollum voor een bedrag van fl. 2.000,-. Twee jaar later zou hij nogmaals een lening voor fl. 1.000,- afsluiten bij Heeger, waarbij zijn schoonvader Haaye Jans de Groot borg stond. Kuiper bemoeide zich nauwelijks met het uitvoeren van het werk, hij was altijd bezig met orders binnenhalen en schepen te ontwerpen. De werkplaats liet hij over aan zijn drie tot vier werklieden. Het ontwerpen had Eduard opgestoken bij zijn vader Hajo Kuipers die al 75 jaar in de scheepsbouw werkzaam was geweest, eerst in Oude Pekela en later in Leek. De eerste jaren kwamen er hoofdzakelijk opdrachten voor het bouwen van pramen en bokken. In 1908 kwam er een opdracht uit Duitsland voor het maken van een schip dat de rivier de Lune zou kunnen bevaren. Er volgden daarna nog enkele van dezelfde Duitse opdrachtgever. In opdracht van schipper Sytze Heeringa uit Welsrijp bouwde Eduard in 1910 de ‘Vrouwe Cornelia’ een Hasselter aak van 35 ton. Hij reisde naar Dokkum waar een dergelijke aak te zien was. Alleen maar door goed te kijken, zonder metingen te verrichten, wist Eduard voldoende om een dergelijk schip te bouwen. In 1911 werd het eerste skûtsje, nu voor D. Heeringa uit Welsrijp, op de werf gebouwd. Het kreeg de naam ‘Nooit Volmaakt’ [L 1273 N] met een lengte van 16,70 m en een breedte van 3,53 m. Er zouden nog twee volgen, in 1912 en in 1914 met respectievelijke afmetingen van 18,63x3,76 m en 45,391 ton laadvermogen en 18,41x3,89 m met 43,723 ton laadvermogen. Naast nieuwbouw en reparatie verhuurde Kuiper ook 15-tons ijzeren pramen voor het vervoer van vee, hooi, gras en bieten tijdens de bietencampagne. De pramen hadden een afmeting van 12,50x2,75 m en een holte van 0,75 m.
In 1939 was er opdracht voor het bouwen van een motorzolderschuit, maar door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog moest de bouw worden gestaakt. De al geproduceerde spanten en platen werden in de sloot naast de werkplaats verstopt voor de Duitsers. Direct na de bevrijding in 1945 werd de bouw van het schip weer opgestart. Hierdoor werd het het eerste nieuw gebouwde schip in Nederland dat van stapel kon lopen. Hij bouwde vervolgens vele soorten schepen, beginnend met een Hasselter aak waarna tjalken, snikken, motorboten en dergelijke volgden. Voor de kinderen uit Rohel waren de werven een ideaal speelterrein, er was altijd wel wat te doen. Speciaal de ijzeren klinknagels waren bij de jongens zeer geliefd. Ze gebruikten de nagels als munitie voor de katapult. Het rook er naar bruine teer, naar drogend eikenhout en roodgloeiend gestookt ijzer. Maar ook de werkzaamheden en de tewaterlatingen waren natuurlijk spectaculair. De ‘Scheepswerf Rohel’ was niet echt goed bereikbaar over land. Eduard was zich hiervan bewust. Als er nieuw personeel moest komen werden de reiskosten vergoed. Tot in 1964 werden er allround ijzerwerkers gevraagd, maar ook aankomend elektrisch lassers en aankomend ijzerwerkers.
Eduard en Jantje Kuiper hadden zelf geen kinderen, er was daardoor geen opvolging voor het bedrijf. Daarom werden het huis en werf in 1966 verkocht aan tandarts Hoogland uit Kollum. Het laatste product dat Eduard bouwde was een ijzeren vlet. De machinerieën en gereedschappen werden in het café van Bolman te Blauwverlaat geveild. E.e.a. bestond uit: een zware werkbank 2000x35, compressoren, spantenbuigmachine, knipscharen, ponsmachine, zetbank, autogene en elektrische lastoestellen, lieren, takels, dommekrachten, boormachines, cirkelzaagmachine, vlakbank, langgatboor, elektromotoren, trommelmotoren, elektrisch handgereedschap en een grote partij ijzer. Ook werd een bestelwagen, Renault Estafette uit 1963 geveild.
